Agathi Gallery, May 2007 | Τσίμπα ένα Αγκάθι, Γκαλερί Αγκάθι, Μάιος 2007

Πάντα είχα μια κρυφή λαχτάρα να ήμουν βαλές, να την πέφτω στην κοκέτα την ντάμα καρό και να κουβεντιάζω με τον ρήγα που με αγναντεύει αφ υψηλού. Βαλές μπαστούνι ίσως, ειδικά αν είμαι ηλικιωμένος. Με το μασαζοκαλτσόν μου για να κρατάω τη σιλουέτα μου και το γουναρικό μου για τις εντυπώσεις. και θα κρατάω και έναν μικρό λεβιέ. έτσι, αντί για σκήπτρο. Ενίοτε θα παρκάρω και ένα αυτοκίνητο. Και τα πουρμπουάρ θα ρέουν. Θα λένε όλοι: «πρώτη φορά βλέπω τόσο κομψό βαλέ. Δεν είναι σαν τα άλλα, τα τσογλάνια.» Κι εγώ θα χαμογελάω πικρόχολα. Γιατί θα ξέρω. Κι αυτό θα μου αρκεί. Και θα χτυπάω τα δάχτυλά μου ρυθμικά στον πράσινο λεβιέ μου. Θα είμαι ο ζεν πρεμιέ των βαλέδων! Και θα αφήνω να μου ξεφεύγουν κοφτές κραυγές συμπόνιας και μισαλλοδοξίας ταυτόχρονα, δήθεν τυχαία.

Αν βέβαια συμβεί κάτι και αναγκαστώ να μετεμψυχωθώ σε φυτό θα προτιμήσω να γίνω ρόδος (σαν το νησί μόνο που θα είμαι αρσενικό, σαν το δηλητήριο, αλλά θα είμαι λουλούδι- στην αρχή μπουμπούκι, με τον καιρό θα ανθίσω, αν βέβαια είναι καλός). Με λυγερή κορμοστασιά λεβέντη, θα παρακολουθώ και θα εκπνέω πατσουλί. Συγχρόνως, όπως όλα τα άλλα ρόδα της συνομοταξίας, θα διαθέτω και πέταλα αλλά και αγκάθια, για παν ενδεχόμενο και για επιλογή. Άλλοτε θα καλπάζω! Άλλοτε πάλι θα τσιμπάω κάτι, όταν πιχί πεινάω και βρεθώ πάνω σε κάποιον μπουφέ. Η πλειοψηφία των γυναικών θα είναι μάλλον τσιμπημένες μαζί μου, αλλά εγώ θα παραμένω αγκάθεκτος. Κι αν ποτέ τύχει να αισθανθώ ότι τα πράγματα δεν μου αρμόζουν απόλυτα, θα λικνίζω το κοτσάνι μου και θα λεω περιπαιχτικά στον εαυτό μου: «τσίμπα ένα αγκάθι!»